Wytwarzanie tkanin stanowi jedną z najważniejszych dziedzin sztuki w Indonezji i jest jej kulturowym dziedzictwem. Tkane ręcznie i pracochłonnie zdobione tkaniny towarzyszą Indonezyjczykom w czasie najważniejszych świąt, są cennymi podarunkami i podstawowym elementem posagu.

Najbardziej charakterystyczne tkaniny Indonezji to ikaty i batiki. W jednej i drugiej technice wzory powstają poprzez odpowiednie izolowanie włókien przed barwieniem i wielokrotne farbowanie. Każdy kolor wymaga oddzielnego procesu izolacji i barwienia. Podstawowa różnica między ikatami, a batikami polega na tym, że w ikatach cała dekoracja powstaje jeszcze przed procesem tkanina, izoluje się i barwi luźne nici, a w batikach wzory nanoszone są na gotową tkaninę.

W ikatach najczęściej barwione są nici osnowy, a w czasie tkania wprowadzane są  jednobarwne nici wątku, ale istnieją też tkaniny, zwane ikatami podwójnymi, i one należą do najcenniejszych, gdzie izolowane i barwione są zarówno nici osnowy jak i wątku, a tkaczka musi połączyć je w jeden wzór na krośnie.

W batikach dekoracja na tkaninie tworzona jest płynnym woskiem za pomocą stempli lub malowana ręcznie, przy użyciu małych, miedzianych pojemników z rurką, którą przepływa wosk.

Ewa Soszko-Dziwisińska, konserwatorka tkanin zabytkowych, absolwentka ASP w Warszawie na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki, stypendystka Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. Prowadziła autorskie wykłady i ćwiczenia z technik tkackich i hafciarskich na Wydziale Konserwacji ASP w Warszawie, od siedmiu lat pracuje jako konserwator tkanin w Muzeum Azji i Pacyfiku.

Wykład w ramach Festiwalu Indonezji w dniach 28-29 stycznia 2023 r.
Wstęp: bezpłatny