Wojownicy z regionu rzeki Sepik na Nowej Gwinei używali różnego rodzaju broni. W większości służyła ona do ranienia wroga z dystansu, jednak wojownicy dysponowali także bronią do walki wręcz, czyli sztyletami. Były one wykonywane z kości kazuara. Kazuary to potężne, nielotne ptaki zamieszkujące Nową Gwineę i północno-wschodnią Australię, a także wyspy leżące pomiędzy nimi. Charakteryzują się kobaltowym upierzeniem na szyi i głowie, kostną naroślą w kształcie hełmu na czaszce oraz silnymi, masywnymi nogami zakończonymi trzema palcami, z których środkowy posiada pazur służący do obrony.

Sztylety z ich kości miały tępe krawędzie i ostry czubek, czyli były bronią kłującą służącą do dobicia przeciwnika wcześniej ranionego z dystansu. Wielu sztyletom przypisywano magiczną moc i przekazywano je w rodzinach z pokolenia na pokolenie. W takich wypadkach ich powierzchnia była zazwyczaj ozdobiona rytymi ornamentami o znaczeniu symbolicznym. Zdarzało się również, że podobne sztylety wykonywano z ludzkich kości udowych.

Naramienniki mwali wykonuje się przez odłamanie wierzchołka i wąskiego końca muszli, a następnie poleruje się tak, by powstał pierścień. 90% z nich jest za mała, żeby je nosić. Naramienniki mwali to przedmioty używane w rytualnej wymianie zwanej kula.

Zwyczaj kula istniejący na Wyspach Triobrianda opisał Bronisław Malinowski – pionier etnograficznych badań terenowych. Polega on na wymianie darów pomiędzy mężczyznami pozostającymi ze sobą w relacji. Wymieniane są dwa typy przedmiotów: naszyjniki soulava z czerwonej muszli oraz naramienniki mwali z białej muszli. Naszyjniki krążą zgodnie z ruchem wskazówek zegara, naramienniki w przeciwną stronę. Wymiana polega na podarowaniu partnerowi przedmiotu o takiej samej wartości. W ten sposób ustalane są relacje między ludźmi, ich rodzinami, wioskami, wyspami. Partnerami zostaje się na całe życie, a przedmioty cały czas krążą, nie powinny być zbyt długo u jednej osoby. Dzięki temu każdy posiada sojuszników i miejsce, w którym może się zatrzymać podczas podróży. Wymiana ma znaczenie społeczne, ekonomiczne, prawne, religijne, a nawet psychologiczne.

Karta tsakli do buddyjskiej inicjacji – Mandala bodhisattwy Awalokiteśwary.
Tybet.
Autor nieznany.
1 poł. XX w.
Wymiary: 7,5 x 7,5 cm

Buddyjski posążek ołtarzowy z polichromowanego brązu – Bodhisattwa Awalokiteśwara Padmapani.
Tybet.
Autor nieznany.
XVIII w.
Wymiary: 20 cm

Srebrny ołtarzowy relikwiarz buddyjski – stupa.
Mongolia.
Autor nieznany.
2 poł. XIX w.
Wymiary: 20,5 cm

Medalion na łańcuszku.
Tybet.
Autor nieznany.
1 poł. XX w.
Wymiary: 7 cm

Srebrny medalion zdobiony w technice filigranu, z wykorzystaniem turkusów.

Chromolitografia przedstawiająca boginię Saraswati.
Indie, Karnataka, Malawli; Raja Ravi Varma.
ok. 1980 r.
Wymiary: 50 x 35 cm

Krążek do noszenia naczyń na głowie – idoni.
Indie, Radźasthan.
Autor nieznany.
2 poł. XX w.
Wymiary: 3 x 13,5 cm

Termin malanggan odnosi się do złożonej serii ceremonii i związanych z nimi form sztuk plastycznych. Obrzędy malanggan wyznaczają najważniejsze etapy w życiu jednostek. Najbardziej spektakularne rzeźby są prezentowane podczas ceremonii pogrzebowych, które wymagają ogromnych kosztów i przygotowań i często odbywają się kilka miesięcy, a nawet lat po śmierci. Prezentują osiągnięcia zmarłego w ceremoniach malanggan. Rzeźby malanggan często posiadają fizjologiczne cechy męskie i żeńskie. Mogą mieć charakterystyczny hełm z wysokim grzebieniem na środku, rzeźbioną, ażurową siatkę oplatającą ciało oraz oczy wykonane z kamienia zwanego „tygrysie oko”. Mają też zazwyczaj groźny wyraz twarzy.

Omawiana rzeźba jest najstarszym obiektem z Oceanii w kolekcji MAiP. Została przywieziona do Europy prawdopodobnie przez jedną z wypraw etnograficznych do niemieckich kolonii w Oceanii, następnie trafiła do muzeum w Szczecinie lub Wrocławiu, a pod koniec lat 80. XX w. do MAiP. Jej wygląd i liczne zniszczenia, m.in. brak rąk i innych elementów świadczą o jej burzliwych losach i wielokrotnych zmianach właścicieli.

Kamienna wielopalnikowa lampa olejna.
Nepal, Kotlina Katmandu.
Autor nieznany.
XVIII w.
Wymiary: 6,8 x 23 cm

Kolorowe fragmenty to ślady proszków używanych podczas rytuałów religijnych, kiedy zapalano tę lampę.

Na wyspie Fidżi używano wielu rodzajów maczug, mających różnorodne przeznaczenie i nazwy. Prezentowany przykład to przede wszystkim maczuga bojowa, która jednak mogła też służyć do tańca. Posiadała ostrą krawędź tnącą, która niestety uległa odłamaniu, co może świadczyć o tym, że maczuga rzeczywiście była używana. Maczugi o tym charakterystycznym, rozdwojonym kształcie są nazywane sali.

Odbitka drzeworytnicza z przedstawieniem z wesela myszy (Bam cuoi chuot).
Wietnam, Hanoi; Oficyna przy ulicy Hang Trong,
Hanoi. 2 poł. XX w.
Wymiary: 24,5 x 34,5 cm

Malarstwo na szkle pojawiło się w Chinach w XVII wieku, kiedy europejscy kupcy i dyplomaci przywieźli nowy rodzaj sztuki. Z czasem przyjęło ono elementy lokalnej kultury. W XIX i XX wieku malarstwo to koncentrowało się na chińskich symbolach pomyślności, odniesieniach do literatury oraz portretach dzieci i kobiet.

Ozdoba wyłącznie męska, noszona w otworze przegrody nosowej. Obiekt z kolekcji Anny i Jakuba Urbańskich, zebranej in situ na terenie Papui w 2006 r. Mieszkańcy wielu wysp Oceanii hodują świnie. Mają one dla nich wartość ekonomiczną, ale także ceremonialną. Zabijane i spożywane są tylko podczas najważniejszych uroczystości. Szable świń cenione są jako element dekoracyjny i noszone między innymi jako naszyjniki i ozdoby nosa.

Talerz z falistym brzegiem.
Chiny, Wietnam.
Autor nieznany.
XVIII w., dyn. Qing.
Wymiary: 4,5 x 27 x 27 cm

Talerz reperowany w Wietnamie metalowymi klamrami, prawdopodobnie w XIX w.